نسخه فاجعه بار اتاق تهران برای قیمت بنزین

سوال‌های بسیاری را می‌توان در ارتباط با اثرات ویرانگر افزایش نجومی نرخ دلار و قیمت بنزین و سایر فرآورده‌های نفتی بر کسب و کارها، صنعت و تولید و بر زندگی عامه مردم مطرح کرد که جای طرح همه آنها در این یادداشت کوتاه نیست و تریبونی در حد یک همایش می‌طلبد‌‌.

اما جای نهایت تاسف است که مشاهده می‌کنیم کسانی چون رییس محترم اتاق بازرگانی تهران به دلیل فاصله بسیار عمیقی که میان ساختار زندگی آنها با واقعیت‌های جاری در بستر جامعه به وجود آمده، به قدر کافی قادر به درک نه تنها مشکلات بی‌شمار زندگی مردم که حتی مشکلات صنعتگران، تولیدکنندگان و کارآفرینانی که در تشکل اقتصادی تحت ریاست خودشان عضویت دارند، هم نیستند‌‌. گویا ایشان فراموش کرده‌اند که به موجب قانون هدفمندی یارانه‌ها که در دولت دهم کلید اجرای آن زده شد، قرار بود ۳۰ درصد از درآمد حاصل از افزایش قیمت بنزین و سایر فرآورده‌های نفتی به صنعتگران و تولیدکنندگان پرداخت شود اما تا به امروز به اذعان همه دست‌اندرکاران امور کشور تاکنون یک ریال آن به هیچ تولیدکننده و صنعتگری پرداخت نشده و در نتیجه اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها جز آنکه هزینه تولید را در کشور افزایش دهد، نتیجه دیگری به بار نیاورده و حالا رییس محترم اتاق بازرگانی تهران با وجود چنین تجربه تلخی از اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها به پشتوانه کدام ضمانت قانونی پیشنهاد افزایش ۵۰۰ درصدی قیمت بنزین را در رویای اختصاص مابه‌التفاوت چهار هزارتومانی آن برای پرداخت یارانه سرمایه‌گذاری‌های صنعتی و تولیدی مطرح می‌کند‌‌. از همه اینها گذشته چرا باید قیمت بنزین در ایران با قیمت بنزین در کشورهایی که درآمد سرانه آنها ۱۰ برابر درآمد سرانه ایرانیان است، مقایسه شود؟ چرا کسانی همچون رییس محترم اتاق بازرگانی تهران با یکسونگری محض سخن از ضرورت افزیش قیمت بنزین در کشور به میان می‌آورند به شاخص‌های اکثرا منفی اقتصادی همچون بالابودن شدید خط فقر، فاصله بسیار زیاد میان سطح حقوق و دستمزد و هزینه زندگی، نرخ بسیار بالای بیکاری، کمترین توجهی نشان نمی‌دهند، چنان که گویی در مقام رییس یک نهاد متعلق به فعالان اقتصادی بخش خصوصی که باید طبیعتی مردمی داشته باشد زندگی و معیشت مردم هیچ جایگاهی در منظومه تفکراتشان ندارد‌‌. چرا رییس محترم اتاق تهران هنوز از منظر یک تکنوکرات حرفه‌ای و پیرو مکتب اقتصادی نئولیبرال به مسائل اقتصادی کشور نگاه می‌کنند و نمی‌خواهند این واقعیت عینی را بپذیرند که ایرانی‌ها سالیان درازی است که دارند چوب یک صنعت خودروسازی دولتی نیمه‌ورشکسته را می‌خورند یعنی هم بیشترین پول را بابت خرید نامرغوب‌ترین، ناایمن‌ترین و پرمصرف‌ترین خودروها می‌پردازند و هم از سوی کسانی چون رییس اتاق بازرگانی تهران دائما به مصرف بی‌رویه بنزین متهم می‌شوند و همه کاسه‌کوزه‌های آلودگی هوا و معضلات ترافیک را بر سر آنها می‌شکنند‌‌. چرا رییس محترم اتاق تهران و دیگر تکنوکرات‌ها و اقتصاددان‌های نئولیبرال به جای جوسازی برای افزایش قیمت بنزین و دیگر حامل‌های انرژی که هدف اصلی آن تامین کسر بودجه‌های سنگین دولت است از تریبون‌هایی که در اختیار دارند به دولت نهیب نمی‌زنند که ساختار تشکیلات دیوانسالاری خود را کوچک کند تا هزینه‌هایش کاهش یابد و سربار اقتصاد کشور و معیشت مردم نباشد‌‌. چرا برای برخی از بلندپایگان ما حتی در مقام متولی یک تشکل متعلق به بخش خصوصی همیشه وجیه‌الدوله بودن بر وجیه‌المله بودن ترجیح دارد‌‌. چرا آقای رییس اتاق تهران حداقل توجه را به پیامدهای ویرانگر پیشنهاد خود در افزایش شدید حجم نقدینگی و افزایش لجام‌گسیخته نرخ تورم نشان نمی‌دهند؟ چرا امثال ایشان سعی دارند با این پیشنهادهای به شدت تورم‌زا اقتصاد ما را به سرنوشت اقتصاد امروز ونزوئلا دچار کنند؟ به راستی چرا؟ هنوز جراحات اجرای قانون هدفمندی بر تن اقتصاد کشور و زندگی مردم باقی است، چرا می‌خواهید جراحت تازه‌ای بر آن جراحات اضافه کنید؟