اتاق بازرگانی یا خانه دولت

بخش خصوصی این روزها به دلیل عدم کارایی امور، ضربانش تند تر و نامنظم تر از همیشه در حال تپیدن است. بخش خصوصی که از آغاز تأسیس به امید تحرک در دنیای اقتصاد گام برداشته این روزها عملاً خود مانع تحرک موتور اقتصاد گردیده، آنهم به دلایلی که به آن اشاره خواهیم کرد:

1) اتاق بازرگانی به جای تمرکز بر روی تولیدات داخل و سرمایه  گذاری، به واردات آنهم واردات کالاهای لوکس، بیش از اندازه تمرکز نموده است. اتاق بجای اینکه محلی باشد، برای بده بستان تولید کنندگان داخلی و بازرگانان، تبدیل  به جایگاهی برای واردات کنندگان شده است.

2) اتاق بازرگانی به عنوان مغز بخش خصوصی فی الحال وابستگیش به دولت را جار میزند و از هدف خود منحرف و به سمت دولتی شدن قدم برمیدارد.

3) مورد دیگری که درمورد اتاق بازرگانی باید مورد توجه قرار گیرد، سیستم نظارت بر اتاق بازرگانی است. سیستم نظارت بر اتاق در ضعیف ترین شکل  ممکن در حال انجام کار است.

باید توجه داشت که شورای عالی نظارت بر اتاق بازرگانی ایران به عنوان مهمترین رکن اتاق می باشد. نکته ای که در مورد این رکن حائز اهمیت بوده، این است که شورای عالی نظارت بر اتاق ایران بیشتردارای ماهیتی دولتی می باشد تا یک نهاد بی طرفِ ناظر. نتیجه این امرناکارآمدی  کارنامه ی ده ساله اتاق بازرگانی ایران می باشد.

دولتی شدن شورای عالی نظارت بر اتاق ایران، باعث دخالت بیش از اندازه دولت در بخش خصوصی شده، که این روند بخش خصوصی را بیشتر به سمت تجاری شدن  و کسب منفعت برای افرد خاص سوق می دهد. عملاً ما شاهد هستیم کسانی که در یک برهه ی زمانی در رأس امور اتاق قرار گرفتند دوتابعیتی بوده و در زمان همین افراد، واردات و واردات کنندگان رشد و پیشرفت قابل توجهی نموده اند.

در پایان مسأله ی مهم این است که باید اتاق بازرگانی ازدست افراد ذینفع و مغرض دولتی خارج شود،چون با وجود این افراد اتاق تغییر ماهیت داده و خود به جای اینکه مدیریت نمایند و روابط عادلانه بین تولید کنندگان و تجار برقرار کنند خود تبدیل به ذینفع، و اتاق به یک تجارت خانه دولتی  تغییرماهیت می دهد.

نویسنده: سید محمد بیژنی فر اقتصاد دان جوان