علی رحیم پور – اینکه ارمنستان و آذربایجان بخواهند منافع اقتصادی و سیاسی شان را با خواسته های ایران هماهنگ کنند شاید انتظاری غیر واقع باشد.
منافع هر دو کشور به غرب گره خورده تا به روسیه و شرق. چرا بایستی این دو کشور از منویات ما پیروی کنند؟ آنان چه وابستگی اقتصادی و سیاسی به ایران دارند؟ ایران چه چیزی روی میز دارد که برای ارمنستان جذاب تر از غرب، ایالات متحده و احیانا ناتو باشد؟
به هر حال در طی این سالها دیپلمات های ایران تلاش خودشان را برای عدم تحقق این کریدور بکار بستند و پاسخی نیز حاصل نشد.
کمی واقع بین باشیم و بدون تعصبات ژئوپلیتیکی، خودمان را جای ارمنستان و آذربایجان قرار دهیم در این شرایط براساس منافع ملی خود چه می کردیم؟
انشاا.. که هرآنچه ایران می خواهد محقق شود ولی اگر نشد بایستی همچنان به مقابله ادامه دهیم یا از این کریدور برای احیای بخشی از اقتصاد تجاری و منافع ترانزیت کشور فرصتی بسازیم .
مشخص است که با این شرایط جلوگیری از احداث کریدور زنگزور در توان ایران نیست. پس به فکر آینده برای بهره برداری از این مسیر باشیم.
هم برای احداث و هم برای طراحی و اتصال شبکه راههای ارتباطی ایران به این شاهراه بایستی دارای برنامه باشیم.
احتمالا در آینده ای نزدیک پروژه ای بزرگ در جنب مرزهای شمالی ایران تعریف و فرصت های اقتصادی مهمی برای پیمانکاران ایرانی جهت مشارکت با پیمانکاران غربی و امریکایی فراهم خواهد شد. مگر ما تا ابد قرار است با آذربایجان و ترکیه و ناتو و امریکا رقابت و دشمنی کنیم؟ راههای مشارکت در توافقها و پیمانهای منطقه ای را بایستی در دستور کار خود قرار دهیم.
دنیای امروز فرصت های متعددی را برای بده و بستان و مبادله در اختیار ما قرار می دهد. شاید اتصال کریدور شمال به جنوب و شرق به غرب ایران به کریدور زنگزور فرصت های جدیدی برای ایران خلق کند.
بهرحال به کریدور زنگزور از این منظر هم می توان نگریست که نیاز به مطالعه و بررسی های فوری از سوی دولت مردان ایران برای اتخاذ راهبردهای مشخص و مستدل دارد. برای فردای پس از توافق برنامه داشته باشیم و فرصت ها را از دست ندهیم.
